پس از مرگ ناگهانی خانواده‌اش، سارا وینچستر متقاعد می‌شود که او توسط روح کسانی که به وسیله اسلحه کشته شده‌اند، تسخیر شده است و همین موضوع در زندگی او تاثیر میگذارد.
اسکرین شات فیلم وینچستر
نقد فیلم وینجستر
اگر جایزه‌ای-اسکاری-چیزی باشد که بتوان در پایان سال به خواب‌آورترین فیلم سال اهدا کرد حتما خبرم کنید، چون بزرگ‌ترین مدعی این جایزه را که می‌توانم با اطمینان شرط ببندم در ادامه‌ی سال هیچ فیلمی توانایی جلو زدن از آن در زمینه‌ی سنگینی غیرقابل‌تحملی را که روی پلک‌های بیچاره‌ام ایجاد کرد ندارد پیدا کرده‌ام: «وینچستر» (Winchester). اصولا به فیلم‌هایی که یکی از شعارهای تبلیغاتی‌شان «براساس رویدادهای واقعی» است شک می‌کنم. از قبل خودم را برای یک شکست آماده می‌کنم. آماده می‌شوم تا آن فیلم را هم به جمع فیلم‌هایی اضافه کنم که اولین و آخرین و تنها ویژگی مثبتشان، سوژه‌‌ی جالب‌توجه‌شان است و بس.
اگر از کلیشه‌هایی مثل روشن و خاموش شدن چراغ‌ها و به هم خوردن لوسترها و باز و بسته شدن بی‌دلیل در و پنجره‌ها فاکتور بگیریم، امکان ندارد به جنبه‌ی روانشناختی داستان زندگی سارا وینچستر و هزارتوی سرگیجه‌آور خانه‌ی او فکر کنید و یاد «درخشش» استنلی کوبریک نیافتید. مخصوصا با توجه به اینکه اقتباس سینمایی یعنی سازندگان می‌توانند فقط با یک الهام‌برداری جزیی از روی واقعیت، از آن به عنوان سکوی پرتابی برای قصه‌‌گویی منحصربه‌فرد خودشان استفاده کنند. اما نشستن برادران اسپیریگ روی صندلی کارگردانی این فیلم چندان دلگرم‌کننده نبود.
«وینچستر» یکی از آن دسته فیلم‌های کلیشه‌ای بدی است که بدون اغراق ثانیه به ثانیه و حرکت به حرکت و تصمیم به تصمیمش قابل‌پیش‌بینی است. انگار برادران اسپیریگ آن را با استفاده از راهنمای «چگونه یک فیلم ترسناک بسازیم؟» ساخته‌اند که مخصوص کودکان بین ۳ تا ۷ سال که به سینما علاقه دارند نوشته شده است. هر کلیشه‌ی نخ‌نماشده‌ای که دیده‌اید در این فیلم وجود دارد. از بچه‌هایی که چشمانشان سفید می‌شود تا بچه‌هایی که خواب‌گردی می‌کنند. از بچه‌هایی که با صدای کلفت بقیه را تهدید می‌کنند تا مادرانی که سعی می‌کنند بچه‌های جن‌زده‌شان را نجات بدهند. تازه اینها فقط کلیشه‌های مرتبط با کاراکترهای بچه در فیلم‌های ترسناک است. «وینچستر» فیلمی است که با وجود دیالوگ‌هایی مثل: «غم می‌تونه فلج‌کننده‌تر از آرتروز باشه» برای نامزدی اسکار بهترین فیلمنامه‌ی سال خیز برمی‌دارد! جیسون کلارک، یکی از غیرکاریزماتیک‌ترین و کسل‌کننده‌ترین بازیگران هالیوود هر وقت جلوی دوربین است که یعنی همیشه، همان اندک انرژی فیلم را هم از بین می‌برد. البته در این یک زمینه نمی‌شود کاسه کوزه‌ها را سر کلارک شکست. بالاخره این فیلم به حدی خسته و مریض و ناخوش و بی‌طراوت و بی‌حوصله است که حتی هلن میرن هم توانایی نجات دادن آن را ندارد. در طول فیلم بی‌صبرانه منتظر این بودم تا میرن دلیلی بهم بدهد تا اینجا بیایم و بهتان بگویم که «وینچستر» یکی از آن فیلم‌های بدی است که نقش‌آفرینی مرکزی قابل‌تماشایی دارد. اما میرن حتی برای یک لحظه هم که شده تبدیل به آن هلن میرن واقعی نمی‌شود تا دست این فیلم از تنها نکته‌ی مثبت مفت و مجانی‌اش هم کوتاه شود. «وینچستر» حکم «فیلم اموجی» را در بین فیلم‌های ترسناک دارد. هر دو فیلم‌های بازیافتی و سرهم‌بندی‌شده‌‌ای هستند که شاید در دنیای جایگزین دیگری می‌توانستند به آثار قابل‌احترامی تبدیل شوند، اما در این دنیا حکم فیلم‌هایی بدون هیچ‌گونه نکته‌ای برای رستگاری را دارند که باید در برخورد با آنها، گرگ‌های گرسنه‌‌‌ای را تصور کنید که بهتان خیره شده‌اند؛ اگر جانتان را دوست دارید بلافاصله پا به فرار بگذارید.
In the Heart of the Sea 2015 
Winchester 2018